Lurazydon – charakterystyka, zastosowania i historia leku
Data wprowadzenia do obrotu
2010
Składnik czynny
lurazydon
Mechanizm działania
działanie przeciwpsychotyczne (neuroleptyczne), stosowany w leczeniu psychoz oraz schizofrenii
Dostępne formy leku
tabletki powlekane
Narządy docelowe
układ nerwowy oraz narządy zmysłów
Dyscypliny medyczne
Neurologia, Psychiatria
Historia rozwoju lurazydonu
Lurazydon został stworzony przez firmę Dainippon Sumitomo Pharma. Początkowo lek był przeznaczony do terapii schizofrenii u dorosłych. W 2009 roku producent rozpoczął starania o rozszerzenie wskazań na leczenie depresji związanej z chorobą afektywną dwubiegunową, co zostało zatwierdzone przez FDA w czerwcu 2013 roku. W kolejnych latach uzyskano zgodę na stosowanie preparatu u młodzieży (2017) oraz dzieci w wieku od 10 do 17 lat (2018).
Wzór chemiczny lurazydonu
C28H36N4O2S
Kiedy warto rozważyć leczenie lurazydonem
Lek lurazydon znajduje zastosowanie przede wszystkim u pacjentów zmagających się ze schizofrenią, a także w terapii epizodów depresyjnych towarzyszących chorobie afektywnej dwubiegunowej.
Jak prawidłowo stosować lurazydon – zalecane dawki
Lurazydon należy przyjmować doustnie, zawsze podczas posiłku i o tej samej porze każdego dnia. Wielkość dawki ustalana jest indywidualnie, w zależności od wieku pacjenta, rodzaju leczonego schorzenia oraz obecności innych problemów zdrowotnych, takich jak niewydolność nerek czy wątroby.
U dorosłych maksymalna dobowa ilość leku wynosi 160 mg, natomiast u dzieci i młodzieży nie powinna przekraczać 80 mg na dobę.
Kiedy nie należy stosować lurazydonu
Stosowanie lurazydonu jest niewskazane u osób wykazujących uczulenie na tę substancję.
Ważne środki ostrożności podczas stosowania lurazydonu
Lurazydon może powodować wzrost masy ciała oraz zaburzenia gospodarki glukozowej, dlatego zaleca się regularne monitorowanie wagi i poziomu cukru we krwi podczas terapii. U osób z chorobami serca, wydłużonym odstępem QT, hipokaliemią lub przyjmujących inne leki wpływające na QT należy zachować szczególną ostrożność ze względu na ryzyko zaburzeń rytmu serca.
Pacjenci z padaczką lub predyspozycją do zakrzepicy powinni być leczeni pod ścisłą kontrolą lekarza. Lurazydon może wywoływać objawy pozapiramidowe, takie jak sztywność mięśni, drżenia czy zaburzenia chodu, a także prowadzić do późnych dyskinez – w takich przypadkach konieczne może być zmniejszenie dawki lub odstawienie leku.
Na początku leczenia oraz po zmianie dawkowania istnieje zwiększone ryzyko pojawienia się myśli samobójczych – pacjent powinien pozostawać pod stałą opieką specjalisty do czasu uzyskania stabilizacji objawów. U osób starszych z otępieniem stosowanie leków przeciwpsychotycznych wiąże się ze zwiększonym ryzykiem udarów i zgonu, co należy brać pod uwagę również przy terapii lurazydonem.
W przypadku wystąpienia objawów sugerujących złośliwy zespół neuroleptyczny (np. wysoka gorączka, sztywność mięśni, zaburzenia świadomości) należy natychmiast przerwać stosowanie leku. Dodatkowo lek ten może powodować niedociśnienie ortostatyczne i omdlenia, dlatego pacjenci powinni być informowani o możliwości wystąpienia takich działań niepożądanych.
U chorych na Parkinsona istnieje ryzyko nasilenia objawów tej choroby podczas stosowania lurazydonu.
Lurazydon – interakcje z innymi lekami i ograniczenia w stosowaniu
Stosowanie lurazydonu razem z lekami będącymi silnymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak itrakonazol czy klarytromycyna, jest niewskazane. Podobnie należy unikać łączenia go z silnymi induktorami tego enzymu, do których zaliczają się między innymi fenytoina oraz karbamazepina.