Famprydyna – charakterystyka, zastosowanie i historia leku

Famprydyna – kiedy warto ją stosować?

Famprydyna to lek, który jako pierwszy został oficjalnie przeznaczony do poprawy zdolności poruszania się u osób cierpiących na stwardnienie rozsiane. Działa poprzez blokowanie kanałów potasowych, co wspomaga mobilność pacjentów z tą chorobą.

Jak prawidłowo stosować famprydynę?

Famprydyna jest przepisywana wyłącznie przez lekarza i powinna być stosowana pod ścisłym nadzorem specjalisty mającego doświadczenie w terapii stwardnienia rozsianego.

Lek należy przyjmować na pusty żołądek, połykając tabletki w całości – nie wolno ich rozgryzać, dzielić, rozpuszczać ani żuć. Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg.

Początkowy okres leczenia trwa dwa tygodnie. Po upływie tego czasu lekarz ocenia skuteczność terapii, wykonując test szybkości chodu (np. T25FW). Jeśli nie zostanie odnotowana poprawa lub pacjent nie zauważy pozytywnych efektów, dalsze stosowanie famprydyny nie jest zalecane.

Kiedy nie powinno się stosować famprydyny?

Stosowanie famprydyny jest przeciwwskazane u osób, które są uczulone na tę substancję czynną.

Lek ten nie powinien być również podawany pacjentom z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny poniżej 80 ml/min) ani osobom, u których występowały wcześniej napady drgawkowe.

Ważne informacje dotyczące bezpieczeństwa stosowania famprydyny

Podczas terapii famprydyną należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza u osób z chorobami nerek. Ponieważ lek ten jest wydalany głównie przez nerki, ich niewydolność może prowadzić do zwiększenia stężenia famprydyny we krwi i nasilenia działań niepożądanych, zwłaszcza tych związanych z układem nerwowym. Stosowanie famprydyny jest przeciwwskazane u pacjentów, których klirens kreatyniny wynosi poniżej 80 ml/min.

Lek ten może również zwiększać ryzyko wystąpienia drgawek, szczególnie u osób mających dodatkowe czynniki obniżające próg drgawkowy. Z tego powodu pacjenci z predyspozycjami do napadów padaczkowych powinni być pod ścisłą kontrolą lekarza podczas leczenia.

Famprydyna może wchodzić w interakcje z innymi lekami będącymi substratami OCT2, takimi jak metformina, karwedilol czy propranolol. W takich przypadkach konieczna jest szczególna rozwaga przy jednoczesnym stosowaniu tych preparatów.

U osób z chorobami serca lub zaburzeniami rytmu serca należy zachować ostrożność podczas leczenia famprydyną, ponieważ lek ten – zwłaszcza w przypadku przedawkowania – może wpływać na czynność mięśnia sercowego oraz przewodnictwo przedsionkowo-komorowe i zatokowo-przedsionkowe.

W badaniach klinicznych odnotowano nieznacznie większą liczbę przypadków obniżonej liczby białych krwinek oraz infekcji u pacjentów przyjmujących famprydynę w porównaniu do grupy placebo. Może to świadczyć o potencjalnym wpływie leku na układ odpornościowy i zwiększonym ryzyku zakażeń podczas terapii.

Ograniczenia w łączeniu famprydyny z innymi lekami

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania różnych leków zawierających famprydynę (4-aminopirydynę), ponieważ może to prowadzić do niepożądanych skutków. 

Warto również pamiętać, że terapia famprydyną jest przeciwwskazana u osób przyjmujących leki z grupy inhibitorów transportera kationów organicznych 2 (OCT2), na przykład cymetydynę.

Łączenie kilku preparatów leczniczych, które mają w składzie famprydynę, jest niewskazane i powinno być bezwzględnie unikane.

Wpływ famprydyny na działanie innych leków – możliwe interakcje